Μια εβδομάδα όπου ουρλιαχτά γονιών, μας τρυπούν την ψυχή και κραυγές δημοσιογράφων, πολιτικών και τόσων άλλων, τρυπούν τα νεύρα και τη λογική μας.

Πέρασαν 7 μέρες και ακόμη το μούδιασμά μας είναι ίδιο.

Βρισκόμαστε για τις πρόβες μας και κοιτάμε ο ένας τον άλλο με το ίδιο κενό βλέμμα, την ίδια απελπισμένη έκφραση, την ίδια οργή.

"Και μου 'ρχεται πολύ συχνά να φύγω σ' άλλον τόπο και να ξεχάσω δια παντός το γένος των ανθρώπων."

Αυτή η φράση από τον "Μισάνθρωπο" του Μολιέρου περιγράφει το μέσα μας εδώ και μία εβδομάδα.

Ποιοί είμαστε; Τι κάνουμε; Τι μπορούμε να κάνουμε;

Αύριο θα βγούμε από το υπόγειό μας. Και είναι από αυτές τις λίγες φορές που δε θα βγούμε για το θέατρο.

Θα βγούμε γιατί δε μας χωράει ο τόπος.

Θα βγούμε από εσωτερική ανάγκη να αντιδράσουμε, να μη μείνουμε απαθείς και άπραγοι.

Θα βγούμε για εκείνους που χάθηκαν.

Θα βγούμε για εκείνους που γλίτωσαν.

Θα βγούμε για εκείνους που θρηνούν.

Θα βγούμε για να μην είμαστε οι επόμενοι.

Αύριο, 8/3/2023, στις 12:30 το μεσημέρι, στην πλατεία Πετρινού.

Θα είμαστε εκεί μαζί με τους μαθητές της πόλης μας, μαζί και με πολλούς ακόμη συλλόγους της πόλης μας, μαζί και με όποιον άλλο νιώθει την ανάγκη να το κάνει.

Μακριά από κομματικές ομπρέλες και παρατάξεις.

Θα είμαστε εκεί σαν απλοί πολίτες, που στις 28/2/2023 ΕΤΥΧΕ να μην είναι στην αμαξοστοιχία 62 για Θεσσαλονίκη.

Θα είμαστε εκεί. Να είστε εκεί.