Ο Α. Καργόπουλος αναδεικνύει παράλληλα τις τεράστιες ευθύνες των κυβερνήσεων διαχρονικά για την πολιτική που έχουν ακολουθήσει συνολικά στην Παιδεία και ειδικά στην επαγγελματική εκπαίδευση, ενώ σημειώνει πως αυτή η κατάσταση θα επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο με τις τελευταίες αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση στην εκπαίδευση.

Στο άρθρο του, Ανδρέας Καργόπουλος σημειώνει τα παρακάτω:

«Όλοι οι συνάδελφοι, που εδώ και χρόνια παλεύουμε να κρατήσουμε το δημόσιο σχολείο όρθιο, είμαστε κάθετα αντίθετοι σε συμπεριφορές που δημιουργούν τεράστια προβλήματα στη λειτουργία του σχολείου, αλλοιώνουν τον ίδιο τον χαρακτήρα του. Καταστάσεις σαν κι αυτές που βίωσε ο συνάδελφος αναπληρωτής, που τελικά οδηγήθηκε σε παραίτηση, είναι καταδικαστέες, δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές από την εκπαιδευτική κοινότητα. Στην ουσία υποβαθμίζουν τα ίδια τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών.

Είναι πραγματικά απαράδεκτη η στάση του υπουργείου και της διοίκησης που δεν πήρε κανένα μέτρο μετά από τις καταγγελίες του συναδέλφου, παρέμεινε παρατηρητής, προχώρησε σε εύκολες απαντήσεις, όπως ο ίδιος ο συνάδελφος καταγγέλλει. Δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό ο συνάδελφός μας να βρεθεί εκτός εκπαίδευσης. Είναι απαίτηση να μη γίνει δεκτή η παραίτησή του, να λύσει το πρόβλημα που δημιουργήθηκε η ίδια υπουργός, ο γενικός γραμματέας του υπουργείου και το τοπικό ΠΥΣΔΕ.

Αυτές οι συμπεριφορές κάποιων περιθωριακών ομάδων δεν χαρακτηρίζουν τους χιλιάδες μαθητές των ΕΠΑΛ, ούτε και τους μαθητές του ίδιου του σχολείου που υπηρετούσε ο συνάδελφος, μαθητές που καθημερινά δίνουν τη μάχη να μπορέσουν να μορφωθούν σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Ένα μεγάλο ποσοστό τους προέρχεται από οικογένειες με μεγάλες οικονομικές δυσκολίες, αναγκάζεται να δουλεύει παράλληλα με τις σπουδές, έχει μαθησιακές δυσκολίες πάνω στις οποίες το εκπαιδευτικό σύστημα ποτέ δεν έσκυψε προκειμένου να τους βοηθήσει.

Αυτά τα φαινόμενα όμως δεν μπορούν να κρύψουν και τις τεράστιες ευθύνες των κυβερνήσεων διαχρονικά για την πολιτική που έχουν ακολουθήσει συνολικά στην παιδεία και ειδικά στην επαγγελματική εκπαίδευση. Σχολεία με απαρχαιωμένο εξοπλισμό και συγγράμματα, ακατάλληλα κτίρια, προσωπικό που τις περισσότερες φορές κατά το ήμισυ είναι αναπληρωτές. Αυτές οι καταστάσεις, σε συνδυασμό με τις συνθήκες εργασιακής γαλέρας που περιμένουν τους αποφοίτους, χαμηλώνουν ακόμα περισσότερο τις απαιτήσεις που μπορεί να έχει ένας μαθητής των ΕΠΑΛ.

Αλήθεια, πώς να λειτουργήσει ένα σχολείο, με τις ιδιαίτερες δυσκολίες που μπορεί να υπάρχουν, όταν ο καθηγητής ίσα που προλαβαίνει να γνωρίσει τους μαθητές και μετά απολύεται, το ωρολόγιο πρόγραμμα σταθεροποιείται Φλεβάρη μήνα, μόλις ένας Σύλλογος Διδασκόντων καταφέρει να αποκτήσει ομοιογένεια, να βρει ρυθμό, αλλάζει κατά το ήμισυ; Πώς μπορεί για παράδειγμα να αντιμετωπίσει με σοβαρότητα τις σπουδές του ένας υποψήφιος μηχανολόγος όταν τις περισσότερες φορές στο εργαστήριο βλέπει το παλιό αυτοκίνητο του καθηγητή του;

Αυτή η κατάσταση θα επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο με τις τελευταίες αλλαγές στην εκπαίδευση. Η αξιολόγηση και η δημιουργία των προτύπων ΕΠΑΛ θα φέρει ακόμα μεγαλύτερη κατηγοριοποίηση άρα και υποβάθμιση αυτών των σχολείων. Το μέλλον που ετοιμάζεται για την πλειοψηφία των μαθητών των ΕΠΑΛ μέσω των επαγγελματικών σχολών κατάρτισης, είναι η πρόωρη απoσχολειοποίηση από τα 15 χρόνια, θα γίνουν βορά στα χέρια της εργοδοσίας.

Στο συγκεκριμένο σχολείο που υπηρετούσε ο συνάδελφος οι καταστάσεις είναι ακόμα πιο ακραίες, όπως έχει καταγγείλει αλλεπάλληλες φορές η τοπική ΕΛΜΕ. Στην ουσία πρόκειται για έναν χώρο μέσα σε πευκοδάσος που έχουν τοποθετηθεί κάποια λυόμενα ατάκτως ερριμμένα, χωρίς να υπάρχει οριοθέτηση ούτε καν είσοδος! Ο χώρος αξιοποιείται και από άλλες υπηρεσίες, είναι πρακτικά αδύνατον ελέγξει κάποιος ποιος βρίσκεται μέσα στο σχολείο ανά πάσα στιγμή.

Σχεδόν όλοι οι καθηγητές των μαθημάτων Γενικής Παιδείας είναι αναπληρωτές, εργαστήρια στις περισσότερες ειδικότητες επί της ουσίας δεν υπάρχουν, οι αθλητικοί χώροι περιορίζονται σε ένα φιλέ του βόλεϊ στη μέση του σχολείου. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό ότι, τώρα που πήρε δημοσιότητα το θέμα, έχουν βγει στα κεραμίδια πρώην υπουργοί, βουλευτές, σχολιαστές, ο γενικός γραμματέας του υπουργείου, αλλά κανένας από όλους αυτούς δεν έχει να πει μία κουβέντα για την κατάσταση που υπάρχει γενικά στα ΕΠΑΛ, αλλά και στο συγκεκριμένο σχολείο και τις ευθύνες που βαραίνουν τον ίδιο.

Το τελευταίο διάστημα η κατάσταση στα σχολεία γενικά έχει δυσκολέψει πάρα πολύ. Η εγκληματική πολιτική της κυβέρνησης την περίοδο του κορονοϊού, που άφησε επί της ουσίας κλειστά τα σχολεία για 2 χρόνια, ο εγκλεισμός των μαθητών, τα προβλήματα των οικογενειών, κυρίως των πιο χαμηλών οικονομικά στρωμάτων, δημιούργησαν μία εκρηκτική κατάσταση. Τα γνωστικά κενά είναι τεράστια, οι επιπτώσεις σε ψυχολογικό και κοινωνικό επίπεδο μεγάλες. Η κυβέρνηση αρνείται πεισματικά να πάρει οποιοδήποτε μέτρο που θα βοηθήσει τους μαθητές να ενταχθούν πιο ομαλά στην εκπαιδευτική διαδικασία. Έχουν ενταθεί φαινόμενα αντικοινωνικής συμπεριφοράς, εκφοβισμού, ενδοσχολικής βίας. Οι πολυδιαφημισμένες παρεμβάσεις τόσο της τωρινής όσο και της προηγούμενης κυβέρνησης είναι ημίμετρα. Πώς μπορεί να θεωρηθεί μόνιμη λύση η πρόσληψη το Νοέμβριο σε ΕΠΑΛ των 500 μαθητών ενός αναπληρωτή ψυχολόγου, ο οποίος μόλις καταφέρει να αποκτήσει σχέση εμπιστοσύνης με τους μαθητές και αρχίσει τις παρεμβάσεις, απολύεται;

Τελικά είναι τα ΕΠΑΛ "χώρος παραγωγής εγκληματιών" όπως αναφέρθηκε; Η απάντηση είναι προφανής. ΟΧΙ. Είναι όμως χώρος αναπαραγωγής των ταξικών ανισοτήτων, όπως άλλωστε και όλο το εκπαιδευτικό σύστημα. Για μας όμως τους συναδέλφους που είχαμε την τύχη να θητεύσουμε στα ΕΠΑΛ, είναι ένας χώρος, που χωρίς να έχουμε αυταπάτες ότι μπορούμε να λύσουμε αυτές τις ανισότητες, δώσαμε τον καλύτερό μας εαυτό προκειμένου να συμβάλουμε στην ανάπτυξη της προσωπικότητας αυτών των παιδιών, να ενισχύσουμε την αυτοεκτίμησή τους, να τα διαπαιδαγωγήσουμε, ώστε να είναι αγωνιστές της ζωής σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, να μη συμβιβάζονται με το σκοτεινό μέλλον που τους έχει ετοιμάσει η κοινωνία. Αυτά που κερδίσαμε εμείς οι εκπαιδευτικοί από αυτή τη διαδικασία είναι ανεκτίμητα.

Η προσφώνηση "δάσκαλε" και το βλέμμα των πρώην μαθητών μας που συναντάμε κάθε λίγο και λιγάκι είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή. Το περιεχόμενο της λέξης "δάσκαλε" δεν μπορεί να λερωθεί ούτε από τη δράση περιθωριακών ομάδων, αλλά ούτε και από τους διάφορους δημοσιολόγους που για μία ακόμα φορά έτρεξαν να σπιλώσουν χιλιάδες μαθητές και συναδέλφους που κάνουμε μία τεράστια προσπάθεια, κάτω από αντίξοες συνθήκες, να κρατήσουμε αυτά τα σχολεία όρθια».